- Więc powinienem grzecznie czekać, aż cię zabije? - spytałem ze złością.
- Nie o to chodzi... - spuściła głowę, bym nie dostrzegł nowych łez spływających po policzkach.
Rzuciłem sztylet na ziemię i podszedłem pospiesznie do dziewczyny. W milczeniu obserwowałem złożone błoniaste skrzydła. Dostrzegła moje spojrzenie i uśmiechnęła się ze smutkiem.
- Tym się stałam... - powiedziała bardziej do siebie niż do mnie.
W tej chwili przypominała Archanioła, jakim była dawniej. Uklęknąłem przy niej i objąłem drobną pstać.
- Nie przeszkadza mi kim się stałaś. Taką cię poznałem i taką pokochałem.
Przytuliła się do mnie, płacząc w milczeniu Czekałem cierpliwie, aż wyleje cały swój smutek i ból.
- Cieszę się, że Argona tu przybyła i postanowiła cię zabić.
- Co?! - spytała z niedowierzaniem.
- Pamiętaj, że podążałem jej śladem, aż tutaj i dzięki temu cię poznałem. - musnąłem opuszkami palców jej mokry policzek - Rozmawiałem z Gabrielem...
- Po co...!
- Przybędzie tu, by porozmawiać. To przez niego stałaś się Diablicą i tylko on może przywrócić ci twoją dawną postać. Wszystko zależy od ciebie kochanie. - nie czekając na odpowiedź, pocałowałem ją - Bez względu na wszystko będę przy tobie.
<Lirael? Co postanowisz?>
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz